ya annesiz kalan yavrular...

annesiz kalan çocuk geceleri ağlar,
annesini çağırır.
gözlerini kapar, unutmamak için güzel yüzünü, hayal eder
uykusunda sarılır annesine,
kollarını boynuna dolar, yumuşacık göğsüne yaslanır,
anne kokusunu içine çeker.
ona uykusunda anlatır mutluluklarını, başarılarını,
kötü şeyleri es geçer, anlatmaz onu üzmemek için.

annesiz kalan çocuk boynu büküktür,
nerede olursa olsun yarımdır,
sonsuza kadar yalnızdır, en kalabalıkta bile yalnız.
hayatı boyunca bir daha bu kadar sevilmeyecek, bu kadar korunmayacak,
hiç kimseye bu kadar yakın olamayacaktır.

annesiz kalan çocuk kanadı kırık kuştur