çocuk ve dayak

Bu günlerde takip ettiğim bloglardan birinde dayak konusu ile ilgili yazıları okuyorum. Daha doğrusu yazılarını severek takip ettiğim, içtenliği ve dürüstlüğüne hayran olduğum asliberry'nin samimi bir şekilde yazmış olduğu yazısına yapılan yorumları okuyorum.
Oğluna düşkünlüğü ve sevgisi her yazısında belli olan ve yaptığı bir hatayı anlatan yazıya o kadar çok dayak yandaşı yorum yazmış ki, inanamadım. Dayak önerdiği söylenen psikologlardan tutunda, çocuklarını dayakla nasıl muma çevirdiklerini anlatan anne babalara kadar herkes var. Beni şaşırtan ise dayağın bu kadar kabul görmesi ve yandaş bulaması.

Bu gün parkta rastladığım bir anne oğluna şöyle sesleniyordu. "onu elleme döverim seni"

Üzüldüm.

Büyük ihtimalle eğitimsiz ve kendini eğitmeyi de başaramamış bir anne. Fakat bu eğitimle de açıklanamaz. Nice eğitimsiz anneler gördüm, çocuklarını öyle büyük bir sevgi ve anlayışla, çiçek gibi yetiştiriyorlar. Ve öyle eğitimli anneler gördüm, dolu bir bardak gibi, düşen bir damlayla taşıp, köpüren, çocuklarını dayakla sindiren.

Peki bu anneler gelecekte çocuklarının nasıl insanlar olacağını düşünüyorlar.

Sabırlı?
Anlayışlı?
Sevecen?
Saygılı?
Yaptıkları hatanın sorumluluğunu alan?
Hatalarını kabul edebilen?
Düzeltebilen?

Yoksa;

Sinirli?
Sabırsız?
Hemen parlayan?
Kaba kuvvete meyilli?
Hatayı hiçbir zaman kabul etmeyen?
Hep karşısındakini suçlayan?

Bu liste daha uzar gider.

Dayak neden bir eğitim yöntemi değildir ve olmamalıdır konusunda internette basit bir aramayla pek çok yazıya kolaylıkla ulaşabilirsiniz. Lütfen canımızdan çok sevdiğimiz yavrularımıza bu kötülüğü yapmayalım.

Onları sevgiyle, sabırla, çabayla ve konuşarak eğitelim.