küçük adam konuşuyor

Bu gün telefonda "annane bize gel" dedi. İçimizin yağları eridi. Ufacık bebecikti, büyüdü adam oldu, her konuşulanı anlıyor, her yapılanı taklit ediyor. Dün ona bir çukulata verdim. Bir tane de kendime aldım. Çukulatasının kağıdını çıkartıp yemeye başladı. Ben ise sıyırıp kağıdından tutarak yemeye başladım. Bana baktı ve o anda koşup çukulata kağıdını aldı, çukulatasına sarıp aynı benim gibi yemeye başladı. Çok güldük bu haline. Kitaplar aldık bir sürü küçük adama. Bir kitabında pek çok resim var. Sebzeden meyveye, ev eşyalarından taşıtlara kadar pek çok resim. Bir iki günde hepsini öğrendi. Kamyon nerede deyince sayfaları karıştırıp kamyonu bulup gösteriyor. Bir de resimi gösterip " bu ne" diye sorunca, ne olduğunu söylüyor dili döndükçe. Kiraza ve portakala da elma diyordu. Ama onun suçu yok. Çok benzer çizmişler. Ayrımını yapmaya başladı yavaş yavaş. Beni elimde kitapla gördükçe o da kitaplara sevgiyle bağlanıyor. Uykudan önce mutlaka kitap okumak istiyor. Çok sevindiriyor beni bu kitap aşkı.

Bu arada öğlen uykularını tamamen kaldırdı. Bizim için zor oluyor bu durum. Gündüz bir kaç saat kazandırıyordu bize. Ama en azından akşamları daha erken uyuyor. Bu gün "annecim uyku gelmedi mi daha" diye sordum. Ne dese beğenirsiniz. "uyku bitti" dedi bana. Sonra da yere yatıp "anne bak uyku bitti" diyerek destek yaptı. Galiba öğlen uykusu istemiyor artık. Dün biraz zorladık öğlen uyuması için. Büyük reis ve ben de yattık yanına, hatta biraz kestirdik bile. Banamısın demedi. "Anne baba uyan" çığlıklarıyla kendini üstümüze atarak bizi uyandırdı. Anlaşılan bundan sonra düzen böyle. Ne yapalım?