çok üzüldüm bu gün ben

Çarşıdan eve dönerken nasıl olduğunu anlayamadığımız bir şekilde merdivenden aşağı düştü küçük adam. Onun çığlığını duyduğum anda ömrümden kaç on yıl gitti bilmiyorum. Hele önümden aşağı koşan babasının tepkisini duyunca aklımdan binlerce görüntü geçti. Yavrumu ne durumda bulacağım diye deliye döndüm. Çok şükür ki ufak bir üst dudak şişliği ile atlattık. Hala tetikteyim acaba başını vurmuşmudur bir yerlere diye.

Olay sonrası büyük reisle birbirimize girdik tabi olay nasıl oldu diye. İşin garip tarafı sanki ikimizde ayakta uyuyorduk. Üstelik yanımızda dedesi de vardı. Bu kadar insan nasıl oldu da bu kadar daldık aynı anda bilmiyorum. Çok üzüldüm ben. Hala sızlıyor bir yerler ufak ufak olayı hatırlayınca.

Bir de eve geldikten sonra mutfakta yemek hazırlarken sandalyeden aşağı düşmesin mi. Delirdim artık tabi. Biraz sonra üstüne bir de çalışma odasındaki döner sandalyeden düşünce kafayı yemek farz oldu.

Son günlerde çok düşüyor küçük adam. Bisikletinden, kanepeden, sandalyeden kaç kez düştü. Pek ağlayan bir çocuk olmadığı için düşüşlerinde ciddi olaylar çıkmıyor, ama ben endişeleniyorum acaba başını bir yere vurup kötü bir şeyler olmasın diye. Hareketlerinde bir gariplik var mı kontrolü yapıyorum devamlı.

Küçük adam uyuyor. Yanına gidip gidip sarılıp öpüyorum. Annelik zor iş...