ANKARA





Bu hafta sonu Ankaradaydık. Daha girişte başladı afişler. Mitinge gelenleri korkutmak, kafalarda soru işareti oluşturmak için gereken tüm hazırlık Ankara belediyesdi eliyle hazırlanmış. Üç gün önceden, miting tanıtım afişlerinin üzerini kaplamıştı bile.



Mitinge katılmayı deli gibi istememize rağmen, küçük adamın geçen haftalardan devam eden hastalığı şekil değiştirip, kusma ishal ve ateş eşliğinde bizi alt üst etti. Ne yazık ki; bu durumda miting alanında mahsur kalma riskini alamadık. Çok doğru bir karar olmuş. Dedemiz bizi temsilen oradaydı. Ve sabah dokuzda girdiği miting alanından akşamüstü saat dörtbuçukta ancak Anıtkabire varabildi. Bir simitçi bile olmadığı için bütün gün aç ve ayakta kaldı. Biz televizyondaki görüntülere daha fazla dayanamayıp, hiç olmazsa Atamızın huzuruna çıkalım dedik, ama değil Anıtkabire ulaşmak, bağlantı yollarına bile giremedik. Her yer kapalıydı.



Dedemiz 68 kuşağı, Ankara fen fakültesinde zamanında pek çok mitinge katılmış, organize etmiş, başkanlık yapmış. Bu günün bazı siyasi parti başkanlarıyla o dönemde hararetli tartışmalar yaparlarmış. Biz ne yazık ki 80 kuşağı olarak demokratik haklarımızın ve temel özgürlüklerimizin dahi farkında olmadan, korku, endişe ve sindirilmişlik duygularıyla yoğrulduk.



Fakat 14 Nisan bence bizim nesil için bir dönüm noktası oldu. Türk halkı yaşlısı, genci, 68 i, 80 i hep beraber Cumhuriyetine sahip çıktı.



NE MUTLU TÜRKÜM DİYENE!