Sahne Korkusu

Bu gün küçük adamın 23 nisan gösterisi vardı. İlk gösterimiz. Dün öğretmenimizin isteği üzerine siyah tayt aldık. Üst kıyafetini ben giydireceğim dedi öğretmeni.

Büyük bir heyecanla öğleden önce okulumuza gittik. Sahnemiz, oturulacak yerler hazırlanmıştı. Büyük reis fotoğraf makinesini, ben kamerayı aldım, başladık bekleşmeye.

Nihayet ufaklıklar merdivenden bir bir inmeye başladı. Küçük adamı gördüğümde heyecandan kalbim duracaktı. Benim güzel oğlum büyümüş, okullu olmuş, 23 nisan gösterisi yapacakmış.

Sahne kenarından hazırlıklarını izlerken onu uslu uslu grubun en önünde dururken görünce gözlerim doldu. Ne garip duygular onlar. Ben ki soğukkanlı olarak bilinirim etrafımda, pek duygulanmam öyle her şeye, ama konu evlat olunca her şey başka oluyormuş.

Büyükreis beni öyle görünce, "sizin ilk galiba" diyerek benimle dalga geçti. Neyse sonunda duygu selini atlatıp, kamerayla iyi alabileceğim bir yere konuşlandım. Ve gösteri başladı.

Önce minikler istiklal marşını söylediler. Küçük adamım kalabalıktan ürkmüş, kocaman gözleriyle beni arıyordu. Sonra bir şarkı söylemeye başladılar. Sınıf arkadaşlarıyla beraber grubun en önündeydiler en küçükler olarak. Sonunda arayan gözler beni buldu. Ben de belki biraz rahatlar diye kendimi gösterdim ve el salladım.

Birden surat değişti, buruştu ve "al beni anneeeeeeeeeee" diye ağlamaya başladı. Bakınız
Şekil 1-A

Şekil 1-A

Sonuç olarak sahneden indik ve anne kucağına sığındık.

Gösteri bitiminde palyaçolar ile eğlence vardı. İlk bizim ufak grup çıktı. Hepsinin ödü koptu. Bir ağızdan ağladılar. Palyaçolardan kaçıp annelere sığındılar.

Neyse sonunda 23 nisan gösterimizi ve palyaço eğlencesini (!) kazasız belasız atlatıp evimize döndük. Darısı diğer gösterilerin başına.