Ev kuşu


Öf, üzül üzül nereye kadar. Cumhur işi de halloldu sonunda. Ben üzülüyorum burada 1 aydır, herkesin ağzı kulaklarında. Neyse geçelim.

Bir haftadır küçük adam evde. Okulunda tadilat, boya bakım işleri var. Evde anne ve baba çıldırma sınırlarında geziyoruz. Okulda her 17 dakikada bir değişen faaliyet, oyun, bahçe, tekrar faliyet, parmak boya, ve benzerleri ritmine alışan küçük adam, geçtiğimiz hafta boyunca her sabah gözünü açar açmaz "hadi oyun oynayalım anne" dedi. Akşam uykudan bayılana kadar her fırsatta hangimizi yakalarsa onunla oyun oynadı. Bir dakikanın bile boşa (yani oyun oynanmadan) gitmesine tahammülü olmayan oğlum bütün gün yapboz, kes yapıştır, parmak boya ve benzeri pek çok faaliyet yaptı. Oyun oynamaktan bayılacak duruma geldiğimizde onu Alışveriş Merkezine götürerek biraz dinlendik. Alışveriş merkezinde nasıl dinleniliyormuş öğrendik.

Bu arada küçük adamımın artık pabuç kadar dili var. Her söylenene bir laf çevirebiliyor. Geçen sabah yataktan kalkmamak için direnirken ben, üzerimde zıplamaktan vazgeçmesi için "oğlum çalar saati kapatır mısın?" dedim. Sanki 1-2 ay öncesine kadar en büyük zevki çalar saatin alarmını kapatmak olan o değil. Sanki ben kapattığımda kıyametleri kopartıp saati tekrar kurdurup kendisi kapatan o değil. En adam suratıyla bana bakıp "kendi kendine kapanır saat !" demez mi.

Her şeyin tersini veya olumsuzunu söyleme ve kelimelerle oynama merakımız da baş gösterdi son günlerde. Kedi, ködü, ködi, kidö. Benim yeni adım; Annet. Babaya babat.

Bu arada ben yine deliler gibi çalıştığım için sıyırıyorum hafiften. Saat 01:32
Uykuuuuuuuuuuu.